Κώστας Καββαθάς
Όλο και πιο συχνά, κάθε µέρα, κάθε λεπτό, έρχεται στο νου µία φράση του Μποστ από τις ανεπανάληπτες «Σταυροφορίες». Την έλεγαν ¶γγλοι στρατιώτες, προτείνοντας τα οπίσθιά τους, τη στιγµή που τους επετίθεντο ¶ραβες πολεµιστές! Μπορεί να µη θυµάµαι ακριβώς την ανορθόγραφη ορθογραφία του, αλλά το νόηµα είναι διαχρονικό. «Δε θέλουµε δάνειο, αλλά δε θα λέγαµε “όχι” σε ευρωπαϊκό δανεισµό, µέχρι να πέσουν τα επιτόκια». Ακόµα, δε θέλουµε το ΔΝΤ, αλλά «το εξετάζουµε ως µία πιθανότητα», όπως είπε ο υπουργός Οικονοµικών, τονίζοντας ότι η ΕΕ πρέπει «να ενεργοποιήσει µηχανισµό στήριξης της Ελλάδας». Κουνιθόµεν, λιγισθώµεν, αλλά στο τέλος υποκύψαµε στο 4ο Ράιχ και, στην ουσία, δεχτήκαµε το ΔΝΤ όχι επειδή ο λαός µας είναι «κακός», αλλά επειδή οι ντενεκέδες που τον κυβέρνησαν δεν έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτόν, αλλά για τις δυναστείες τους.Μετά τα 5,5 χρόνια της «επανίδρυσης» από τον Καραµανλή το Μικρό, τους θαµώνες του «Ντακάπου», όπως αποκαλούσαν το στέκι του µπιντέ τα πρωτοπαλίκαρά του, η χώρα βρέθηκε κυριολεκτικά επί ξύλου κρεµάµενη. Έκπληκτοι οι σκεπτόµενοι Έλληνες (υπάρχουν ακόµη πολλοί) παρακολούθησαν το Γιώργο «Λεφτά Υπάρχουν» Παπανδρέου να γυρίζει τον κόσµο παρακαλώντας όχι να γίνουν επενδύσεις, αλλά η χώρα να δανειστεί µε χαµηλότερο επιτόκιο. Να δανειστεί, όχι να δηµιουργήσει πλούτο! Κι αυτό διότι έφταιγαν τα 5,5 χρόνια του Κουρασµένου, αλλά καθόλου τα 20 που το δικό του κόµµα ήταν στην εξουσία! Παράξενα πράγµατα, που επαναλαµβάνονται στα παράθυρα των καναλιών µε αυτάρεσκα, απαξιωτικά χαµόγελα από τα εξαπτέρυγα του. Αυτό που µου τη σπάει είναι ότι ούτε ένας από τα «δύο µεγάλα κόµµατα» δεν έχει ζητήσει συγγνώµη από το λαό για το σηµείο που τον έφεραν οι ηγεσίες του. Όλοι βγαίνουν φρέσκοι σαν φράπες, άψογοι στα κουστούµια και στα ταγιέρ, µε πρόσωπα, κοµµώσεις και συµπεριφορές επηρεασµένα από την Εξουσία. Καταπληκτικό; Απίστευτο; Δώστε όποιο χαρακτηρισµό θέλετε. Πάλι δε θα ακουµπήσει την Αυτού Μεγαλειότητα, τη Γελοιότητα. Έχοντας, λόγω παλαιότητας, γνωρίσει τις προσωπικότητες των τελευταίων 35 ετών, θα περίµενα από τον απόφοιτο του Πανεπιστηµίου του Amherst να πει την αλήθεια για την καταστροφή, έστω σε greeklish. Να µιλήσει για τις ευθύνες του µακαρίτη πατέρα του, αλλά και του Gollum της Μέσης Γης. Ένα άλλο που δεν µπορώ να χωνέψω είναι οι επιλογές των συνεργατών. Τι ακριβώς είναι ο Dr Dimitrakis και ποία η µέχρι τώρα συµµετοχή του στα κοινά; Ποιος ο Paul Geroulanos, τον οποίο, αν ήµουν ο προσωπικός του µάνατζερ, θα πίεζα να κάνει -λαµπρή- καριέρα στο Χόλιγουντ, διότι τύφλα νά ’χει ο George Clooney. Η δήλωση ενός από τα ωραιότερα (τέως δηµοσιογραφικά) «λουλούδια» του ΠαΣοΚ ότι οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί δεν είχαν …ιδέα για το έλλειµµα µε έκανε να καγχάσω!
Η φαντασία στην Εξουσία
Κανένας Έλληνας δεν µπορεί να αµφισβητήσει ότι αυτά χρόνια στην εξουσία ήταν η… Φαντασία. Καµία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δε χρησιµοποίησε τα εργαλεία των ηγετών που κυβέρνησαν τη χώρα. Αναφέρω µερικά. Ενίσχυση της οικονοµίας µέσω της φορολογίας του «γιωταχί». Αντιµετώπιση του κυκλοφοριακού και της ατµοσφαιρικής ρύπανσης µε «µονά-ζυγά» και «µικρά-µεγάλα». Ενίσχυση των οικονοµιών των Γερµανίας, Ιταλίας, Γαλλίας, Ιαπωνίας, Νότιας Κορέας, Κίνας ακόµα και... Τουρκίας µε την εισαγωγή εκατοµµυρίων «γιωταχί» και δικύκλων. Φοροµπηχτική πολιτική προκειµένου να τραφεί ο δηµόσιος τοµέας των 1,2 εκατ. υπαλλήλων. Πώληση ΔΕΚΟ σε κοµµατικούς φίλους, που, µε τη σειρά τους, τις πούλησαν στη Μέρκελ, στη Χέρκελ και στην Οµπερλοϊτναντ Μίζενς. Συστηµατική απαξίωση στρατηγικών επιχειρήσεων µέσα από τη δράση των κοµµατικών συνδικαλιστών και την πώληση στους ξένους. Συστηµατικό σνοµπάρισµα κάθε δηµιουργικής πρότασης ή προσπάθειας και «θάψιµο» από συγκεκριµένους υπουργούς και διαπρεπή κοµµατόσκυλα. Προβολή από τραχανοπλαγιάδες και των δύο φύλων του lifestyle επιτυχηµένων ντενεκέδων. Στενεµένες πολιτικές ενάντια στα εθνικά κράτη από ένα καθηγηταριό που σιτίζεται από ΜΚΟ και Ιδρύµατα που, µε τη σειρά τους, σιτίζονται από µυστικές και φανερές ξένες δυνάµεις. Θα µπορούσα να γεµίσω 10 σελίδες µε τα πράγµατα που όλοι τους δεν έκαναν, αλλά έτσι είναι σαν να ξεχνώ τη δηµοσιογραφική µου ιστορία. Μια ζωή γράφω για αυτούς, και αυτός είναι ο λόγος που σήµερα είµαι αόρατος! Οι εν λόγω ξέρουν ότι το βλέµµα µου είναι σαν ακτίνες Χ. Τους διαπερνά. Τους διαβάζει. Αποκαλύπτει τη γύµνια και την ασχετοσύνη τους.
Η είδηση ήταν σε όλες τις εφηµερίδες. Δείχνει την κατάντια του αποκαλούµενου κράτους: «... βρέφος 13 µηνών που έσβησε στη Θεσσαλονίκη από γαστρεντερίτιδα. Το βρέφος το µετέφεραν σε πέντε νοσοκοµεία, γιατί το ένα δεν είχε παιδίατρο και στο άλλο δεν έβρισκαν τι έχει... Κρίµα, ρε σεις, είναι οργή, ας κάνει κάτι το υπουργείο Υγείας, πρέπει να πέσουν κεφάλια...».
Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι.
Και, όπως χρόνια τώρα προβλέπω, φτάσαµε στο χείλος (;) του γκρεµού. Θα δανειστούµε από την ΕΕ, όταν και εφόσον πραγµατικά κινδυνεύουµε µε χρεοκοπία (ποιος και πώς το ορίζει;), και θα πάρουµε και το «κατιτίς µας» από το ΔΝΤ! Δεν είµαι στο µυαλό του Τζέφρι Μάλκοβιτς, ούτε στο περιβάλλον του Μεγάλου Μυστικοσυµβούλου, και -το χειρότερο- δεν είµαι ποδηλάτης, για να ξέρω πώς θα χειριστεί αυτήν την αληθινή κρίση. Ελπίζω να «ξυπνήσει», να αποµακρύνει τα college boys and girls και να δηµιουργήσει ένα commando που, λόγω ιστορίας και θέσης στην κοινωνία, θα πείσει τον ελληνικό λαό να κάνει τις θυσίες που απαιτούνται. Όπως ελπίζω να καταλάβει ότι η φορολογία δεν είναι λύση και πως αυτό που αποκαλεί «πράσινη ανάπτυξη» είναι ένας τοµέας που πρέπει να χειριστούν άνθρωποι που α. ξέρουν και β. δεν «τα πιάνουν» από τα λαµόγια που λυµαίνονται το χώρο. Μόλις πρόσφατα ο Γ.Α.Π. επανέλαβε πως «δεν ήξερε το µέγεθος της καταστροφής». Το ερώτηµα των τελευταίων ηµερών που θα πλανάται για πολλά χρόνια, όµως, είναι πώς η κατεστραµµένη, προδοµένη, ξεσκισµένη από τα κοράκια χώρα θα καταφέρει να τα βγάλει πέρα. Η απάντηση είναι δύσκολη και εύκολη µαζί. Δε θα βγει κάτω από το σάπιο πολιτικό κατεστηµένο. Θα βγει, αν νέοι, αδιάφθοροι και φωτισµένοι πολιτικοί εµφανιστούν στο προσκήνιο.
«... Κάνοντας σάρωση για τις ειδήσεις, σταµάτησα στην εκποµπή της Ωραίας Τατιάνας, που είχε καλεσµένη την ωραία (;) Τζούλια! Δεν έµεινα στις δύο, αλλά στην εικόνα όπου τριάντα ξεφτιλισµένα κωλόπαιδα χειροκροτούσαν υστερικά κάθε φορά που η µία ή η άλλη κότα εξαπέλυε κοτσάνα. Εικόνα που δείχνει την κατάντια µιας χώρας που -κάποτε- λεγόταν Ελλάδα. Σε λίγο καιρό, το µπορντέλο που έφτιαξαν οι πολιτικοί ηγέτες τα τελευταία 40 χρόνια θα καταρρεύσει. Η Ελληνίτσα θα αποτελέσει -πάλι- τµήµα της Νεοοθωµανικής Αυτοκρατορίας, και ο κατήφορος θα συνεχιστεί. Το πείραµα των φιλελλήνων του 1800 απέτυχε. Η Τζούλια, η Τατιάνα και τα ηλίθια που χειροκροτούν αφηνιασµένα σε αυτού του είδους τις εκποµπές νίκησαν. Όπως λένε και στα µηνύµατα που στέλνουν: T 8a h8eles na kans st zwh s? Να γυρίσεις κανένα πορνό, τι άλλο;...»
Κόκκινη κλωστή...
Θυµάµαι την πρώτη φορά που πήγα στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης, το 1968. Η Ελλάδα ήταν στο γύψο, λόγω της επτάχρονης δικτατορίας που είχε προκύψει από τη «συνεργασία» των κουστουµιών της νεολιθικής δεξιάς µε τη CIA. Η υπόλοιπη Ευρώπη ξεκινούσε το ειλικρινές -τότε- ταξίδι προς την ανάπτυξη και την πραγµατική δηµοκρατία, τουλάχιστον όπως το είχαν ονειρευτεί οι προικισµένοι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες της εποχής. Εκείνο που µου είχε κάνει εντύπωση δεν ήταν τα αυτοκίνητα των µεγάλων κατασκευαστών (ας πούµε το... Fiat 128), αλλά οι δηµιουργίες των «µικρών», που ήταν χωµένες στα περίπτερα του ηµιυπογείου. Μονοθέσια αγωνιστικά, κινητήρες για ειδικές χρήσεις, τρίκυκλα τετραθέσια για τις πόλεις, µηχανές ντίζελ των 150 κ.εκ., που δε χρειαζόσουν δίπλωµα για να τα κυκλοφορήσεις (η γαλλική επαρχία ήταν γεµάτη), και άλλα, που ο χρόνος και η απογοήτευση για τα όσα συνέβαιναν στην Ελληνίτσα έσβησε από τη µνήµη. Είχα περάσει την πρώτη από τις δύο ηµέρες µιλώντας µε νεαρούς σχεδιαστές και µηχανικούς από την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αγγλία, κρατώντας σηµειώσεις για να µεταφέρω τις εµπειρίες τους στα περιοδικά και στις εφηµερίδες που έγραφα. Δεν µπορεί, έλεγα. Όταν πέσει η επάρατη και αποκατασταθεί η δηµοκρατία, κάποιος θα τα διαβάσει και θα θελήσει να κάνει κάτι και στην Ελλάδα. Τα χρόνια πέρασαν, η δηµοκρατία αποκαταστάθηκε και στα 35 χρόνια που ακολούθησαν το µόνο που έγινε ήταν όλες, µα απολύτως όλες οι προτάσεις και προσπάθειες Ελλήνων µηχανικών, σχεδιαστών και τεχνικών να φάνε άγριο χώµα. Ως τεχνικός δηµοσιογράφος και ιδρυτής του µεγαλύτερου -µέχρι σήµερα- αυτοκινητικού, και όχι µόνο, περιοδικού στην Ελλάδα (4ΤΡΟΧΟΙ), είχα την ευκαιρία να ζήσω όλες τις -άρρωστες- στιγµές απαξίωσης, άγριου σνοµπαρίσµατος και χοντρής ειρωνείας που οι συνεργάτες µου κι εγώ δεχόµαστε από τους «αρµόδιους» των κυβερνήσεων όλων των αποχρώσεων, από το βαθύ γαλάζιο µέχρι το σκούρο πράσινο και από το λιλά µέχρι το light green.
Κύριε Υπουργέ, αυτό το µικρό όχηµα µπορεί να κατασκευάζεται από µια «ενισχυµένη» βιοτεχνία στην Ελλάδα. Αντί να αγοράζουµε απορριµµατοφόρα από την Ιταλία, µπορούµε να τα φτιάχνουµε στην Ελλάδα, έλεγα ως δηµοτικός σύµβουλος του Δήµου Αθηναίων. «Πάλι ο Κωστάκης µε τ’ αυτοκινητάκια» σχολίαζε η υπουργάρα, και η πρόταση ριχνόταν στο καλάθι. Μπορούµε να κάνουµε το Γκάζι χώρο όπου οι νέοι της Αθήνας θα µπορούν να σχεδιάζουν και να κατασκευάζουν πρότυπα. Ποδήλατα, δίκυκλα, µικρά «αυτοκίνητα» αλλά και µήτρες -τότε- για την κατασκευή Η/Υ. Το µόνο που απαιτείται, έλεγα, είναι η υποδοµή και η παρουσία µερικών δασκάλων και καθηγητών από τα ΤΕΙ και τα ΑΕΙ, για να καθοδηγούν τα παιδιά. Ο χώρος θα ονοµαζόταν «Τεχνόπολις» και θα αποτελούσε κυψέλη δηµιουργίας στην υδροκέφαλη πρωτεύουσα. Η πρόταση απορρίφθηκε µε ένα «φιλικό» χτύπηµα στην πλάτη, και το «Γκάζι» έγινε αυτό που είναι σήµερα. Εκατοντάδες ήταν οι χαµένες ώρες µε τις προτάσεις για τη δηµιουργία ενός αυτοκινητοδροµίου όπου τα ελληνόπουλα θα µπορούσαν να δοκιµάζουν τα οχήµατα που τα ίδια θα σχεδίαζαν και θα έφτιαχναν στα ΤΕΙ και στα ΑΕΙ. Δεκάδες τα σφουγγαρόπανα που «έφαγα στα µούτρα» για τον αγώνα µε «καθαρά» οχήµατα, που, πάλι, θα σχεδίαζαν και θα κατασκεύαζαν οι σπουδαστές και φοιτητές των ΤΕΙ και των ΑΕΙ. Το Κόµµα αντέδρασε, γιατί µια τέτοια εκδήλωση «προωθούσε το έργο των πολυεθνικών»! Αν είχε γίνει, η Ελληνίτσα θα ήταν σήµερα το κέντρο της έρευνας για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας στα οχήµατα.
«... Σε φάση προώθησης όλων των επενδυτικών έργων στο λιµάνι του Πειραιά βρίσκεται η διοίκηση του Οργανισµού Λιµένος Πειραιά ΑΕ. Μετά την προκήρυξη δηµόσιου διαγωνισµού για την κατασκευή του έργου “Διαπλάτυνση του κρηπιδώµατος στον Λιµένα Αλών”, προϋπολογισµού 7,14 εκατ. ευρώ, ο πρόεδρος και διευθύνων σύµβουλος του ΟΛΠ ΑΕ, Γιώργος Ανωµερίτης “Strong”, υπέγραψε πρόσκληση ενδιαφέροντος για την υποβολή τεχνικών προτάσεων εγκατάστασης υπερυψωµένου συστήµατος κυκλοφορίας (monorail) περιµετρικά του Κεντρικού Λιµένα Πειραιά...»
Ηµέρα Παλιγγενεσίας
Τη στιγµή που γράφω αυτές τις γραµµές (27 Μαρτίου) δεν ξέρω αν η Ελληνίτσα θα σωθεί µε τη µέθοδο mixed grill και την εγκαθίδρυση της Νέας Κατοχής (χωρίς πάντσερ αυτήν τη φορά) ή µε την επιστροφή στην αγκαλιά της Μητέρας Πατρίδας µέσω Ουάσιγκτον DC. Αυτό που ξέρω είναι ότι µε πνίγουν οι τύψεις για τα δεινά που η …γυναίκα µου κι εγώ προξενήσαµε στην Ελλάδα. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά ήλθε η ώρα να αποκαλύψω ένα καλά φυλαγµένο µυστικό. Οι δύο µας, και άλλες 2 εκατοµµύρια οικογένειες που δουλεύουν «ήλιο µε ήλιο» και πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, αναγκάσαµε τον Εθνάρχη να επιβάλει την αντιπαροχή, τον Παπαδόπουλο να κατεβάσει τα τανκς, τον Ανδρέα να δώσει (µε δανεικά) Αυτόµατη Τιµαριθµική Αναπροσαρµογή. Εµείς υποχρεώσαµε το Σηµίτη να υποσχεθεί Ακόµα Καλύτερες Ηµέρες και Ισχυρή Ελλάδα και τον Καραµανλή το Β΄ να επανιδρύσει το κράτος. Ακόµα, εµείς αναγκάσαµε τον Αβραµόπουλο να παραγγείλει 15 εκατοµµύρια εµβόλια Η1Ν1, εµείς στήσαµε το Βατοπέδι, τις υποκλοπές της Βόνταφον, πήραµε µίζες από τη Ζίµενς, στήσαµε τα δοµηµένα οµόλογα και βουλιάξαµε τα ασφαλιστικά ταµεία. Εµείς, µε λίγα λόγια, φέραµε την Ελληνίτσα στη θέση που βρίσκεται σήµερα.
Μέσα στα ζοφερά που συµβαίνουν δεν επιτρέπεται να «κάνω πλάκα», αλλά ελπίζω στην κατανόησή σας. Εµείς, µε τη βοήθεια του «Μήτσου», παραβιάσαµε το Σύνταγµα και προκηρύξαµε εκλογές, βάλαµε νάρκη στα θεµέλια της Δηµοκρατίας, ανοίγοντας το δρόµο για την εφαρµογή των νατοϊκών σχεδίων Overkill και Φαιδώρα, που προβλέπουν τη «ρύθµιση» όλων των εκκρεµοτήτων στην περιοχή µας. Τα σχέδια της οικογένειας Καββαθά γνωρίζει και ο πρόεδρος Κάρολος, αφού τα είχε πει η κ. Ψαρούδα-Μπενάκη στην τελετή της ορκωµοσίας στις 8 Φεβρουαρίου του 2005, τα οποία και αναπαράγω αυτολεξεί: «Αναλαµβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δηµοκρατίας για µία πενταετία όπου θα σηµειωθούν σηµαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί µε την ψήφιση ενδεχοµένως και της Συνταγµατικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα µέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευηµερίας και της ασφάλειας στη διευρυµένη Ευρώπη, τα δικαιώµατα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν µεταβολές, καθώς θα µπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωµένων, και πάντως η Δηµοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιµασθεί από ενδεχόµενες νέες µορφές διακυβέρνησης».
Ο λόγος που κανένας από τους 300 και ουδείς δηµοσιογράφος δεν είχε αντιδράσει οφείλεται (ακόµα µία αποκάλυψη) στον ασφυκτικό έλεγχο που η οικογένειά µου έχει επιβάλει στα ΜΜΕ. Ο έλεγχος του Κράτους είναι απόλυτος, µε αποτέλεσµα, εκτός από την αντιµετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας από τη βίλα µου στο Τζάντε (µε όπλα «µακράς ακτίνας δράσεως», όπως ανέφεραν πηγές του ΥΠ.ΕΘ.Α.), η χώρα να έχει γεµίσει από νταβατζήδες, χρυσοκάνθαρους, δωσίλογους, κοµµατόσκυλα και λοιπά αποβράσµατα, τα οποία απαιτούν από το λαό να πληρώσει. Σας είπα τα δυσάρεστα, ας πω και τα ευχάριστα. Η Σοφία κι εγώ επισκεφθήκαµε τον Πρόεδρο Οµπάµα, µε τον οποίο συζητήσαµε την ένταξη της FYROM στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, την αναγνώριση του Κοσόβου ως ανεξάρτητου κράτους (µε οτιδήποτε αυτό σηµαίνει για τη Δυτική Θράκη), το µοίρασµα του Αιγαίου, το Κυπριακό και, µην ξεχάσω, την ένταξη στο ΔΝΤ.
Αυτά για τώρα για την 35χρονη δράση µας. Αν παρουσιαστήκαµε µε διαφορετικά ονόµατα, το κάναµε προκειµένου να διαχειριστούµε καλύτερα α. το ξεπούληµα της χώρας και β. το χρέος των 410 δισεκατοµµυρίων ευρώ.
¶κρα του τάφου σιωπή...
Πιο πολλούς ήχους ακούς στο A Νεκροταφείο από ό,τι στο γραφείο ή στο ηλεκτρονικό µου ταχυδροµείο µετά τις πρωτοβουλίες που πήραµε τα τελευταία 40 χρόνια για να βάλουµε ένα λιθαράκι στην προσπάθεια να «γίνει κάτι στην Ελλάδα». Πιο πάνω παρέθεσα µια ολόκληρη σειρά από «δράσεις», για τις οποίες δεν έφαγα/φάγαµε απλώς πόρτα, αλλά βράχο! Οι πράσινοι, οι γαλάζιοι και οι mixed color αρµόδιοι µας έγραψαν, µέχρι την ηµέρα που αποφάσισα να τους γράψω στις κοχόνες µου και να γλιτώσω -τουλάχιστον- τις χαµένες ώρες. Έχω αναφερθεί στο γνωστό κοµµατόσκυλο που τοποθετήθηκε στη Γενική Γραµµατεία Νέας Γενιάς. Φορούσε λεπτές, µαύρες µεταξωτές κάλτσες, από τις οποίες έβγαιναν οι τρίχες της γάµπας του και «παντοφλέ» µπλε ελεκτρίκ λουστρίνι - µπλε ελεκτρίκ σουέτ το χαµένο κορµί! Μας είπε να κάνουµε «επιτροπή αγωνιζοµένων» και να «µελετήσουµε» τη δηµιουργία αυτοκινητοδροµίου.
Σε διπλανή αίθουσα ο ντενεκές είχε κάνει άλλη επιτροπή, που «µελετούσε» άλλο αυτοκινητοδρόµιο. Μας πήρε τρεις µήνες να το καταλάβουµε. Θα θυµάστε ότι, για πολλά χρόνια, εξασφαλίσαµε την υποστήριξη της Toyota, κάναµε το Γίνε Πρωταθλητής, ένα θεσµό που επέτρεψε σε νέους, που επιλέγονταν κάτω από αυστηρές διαδικασίες από γνωστούς οδηγούς αγώνων ράλλυ, να τρέχουν δωρεάν στο Πανελλήνιο Πρωτάθληµα. Από τους διαγωνισµούς Βιοµηχανικής Σχεδίασης που κάναµε στους 4Τ βγήκαν σχεδιαστές που έκαναν διεθνή καριέρα (ένας ήταν και ο Σ. Κοβός, που σχεδίασε το Yaris, άλλοι ο Γ. Μιχαήλ, σχεδιαστής -και εκτελεστής- του Renault Farma, ο Μιχάλης Σκάβας, που χάθηκε µέσα στα βροµόνερα της κρατικής αδιαφορίας, και άλλοι, που ακόµη βολοδέρνουν σε κάποιο συνεργείο για να αποδείξουν πως είναι εξίσου καλοί µε τους «ξένους»). Διαγωνισµό Βιοµηχανικής Σχεδίασης έκανα και όταν ήµουν δηµοτικός σύµβουλος στο Δήµο Αθηναίων επί Α. Τρίτση. Δε χρειάζεται να πω ποια ήταν η τύχη του. Πιστεύοντας ότι κάποτε κάποιος θα ακούσει, σχεδιάσαµε και κατασκευάσαµε το χωροδικτύωµα για ένα µικρό τετρακίνητο που θα µπορούσε να κατασκευαστεί στην Ελλάδα και να χρησιµοποιηθεί από τις Ένοπλες Δυνάµεις για περιπολίες και εµπλοκές, αφού ήταν σχεδιασµένο για να φέρει ένα πολυβόλο των 50 χλστ. και, βέβαια, να πηγαίνει παντού. Μόνο που δε µας πέταξαν έξω, όταν το παρουσιάσαµε, αφού ήταν προφανές ότι χαλάγαµε τη σούπα (της µίζας). Έχω φυλάξει τον τεράστιο φάκελο µε τις προτάσεις µας -στο Gollum- για τις µεθόδους και τα µέσα πυρόσβεσης στην Ελλάδα. Στην πρώτη παρουσίαση πήγα µε το Νίκο Συµιγδαλά, ιδρυτή της «Αεροπορίας Αιγαίου», που έγινε «Aegean» (δε χρειάζεται να πω ποιος σύστησε ποιoν σε ποιoν!), αλλά όχι στη δεύτερη, γιατί, και εκεί, χάλαγα τη σούπα. Δεκάδες οι «δράσεις». Χωρίς επιχορηγήσεις, ΜΚΟ, Ντελόρ, Α΄, Β΄ και Γ΄ ΚΠΣ, και όλον τον κακό χαµό που επακολούθησε και έβγαλε στους δρόµους της Ελληνίτσας τις χιλιάδες Μερσεντέ, Μπέµπες και Καγιέ. Μόνο µε το δικό µας ψώνιο, τη δική µας επιθυµία να «γίνει κάτι και στην Ελλάδα». Τα χρόνια πέρασαν και, κάποια στιγµή, οι προσβολές, οι πατσαβούρες και οι «εγγραφές» στα αµελέτητα των «αρµοδίων» µε/µας έκαναν να σταµατήσουµε κάθε επαφή µαζί τους, αλλά όχι µε τα όνειρά µας. Ένα από αυτά ήταν -και είναι- η Safetrack ΑE, το πρώτο Κέντρο Οδικής Ασφάλειας στην Ελλάδα, που λειτούργησε πριν από 10 χρόνια στην πίστα των Μεγάρων και εξακολουθεί να λειτουργεί σε χώρο 45 στρεµµάτων µετά τα διόδια Καπανδριτίου. Είκοσι πέντε εκατοµµύρια ευρώ είχε διαθέσει η ΕΕ για την ανάπτυξη αυτών των Κέντρων. Μήπως ξέρει κανείς πού στο διάβολο πήγαν; Εγώ ξέρω, αλλά, όπως είπα στην αρχή, είµαι αόρατος._ Κ. Κ.